17 สิงหาคม 2011

"ตื่นเถอะลูก ลูกไม่มีคุณตาแล้วนะ" นันเป็นเสียงแรกของวันในช่วงเช้า เราตื่นขึ้นพร้มกับคราบน้ำตาบนหมอน วันนั้นจำได้เลยว่าโลกหยุดนิ่ง แล้วเราก็ร้องไห้ คิดถึงคุณตาทั้งวัน นึกถึงเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับคุณตา และมาวันนี้แม่ก็ต้องเดินทางกลับไปคนเดียว เหลือเราไว้ที่นี่ มีหน้าที่เรียน ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่อยากจะบอกว่า คิดถึงทุกคน ที่นั่น โดยเฉพาะ แม่ คนที่เราคิดถึงเสมอ ถ้าไม่มีแม่ ก็เหมือนครอบครัวหายไป ครึ่งหนึ่ง รู้สึกใจหายวูบ เวลาที่ไม่มีคนที่เราอยากเห็นหน้าทุกวัน แต่ก็นั่นแหละ นี่จึงเป็นการเริ่มต้นชีวิตเล็กๆใหม่ การแยกจากใครสักคน มันทำให้เราว่าตัวเราเข้มแข็งแค่ไหน 

ทำได้แต่คิดถึงตลอดไป

07.08.11

รู้สึกเบื่อๆ ก็อยากจะระบายบางอย่างออกมา ...

มีหลายครั้งที่เราอยากออกจากตรงนี้ แล้วเหมือนโหยหาบางสิ่งที่ดีกว่า และคิดว่าถ้าเราออกไปได้เมื่อไร

จะไม่กลับมาที่ตรงนี้อีก และความคิดก้ยังคงฝังใจ ประกบกับอีกทางหนึ่ง อยากจะปรับตัวให้เข้ากับจุดนี้ เอาตัวไปหลวมเข้ากันไว้ พอลองแล้ว มันก็แย่พอกัน

เรามักจะต้องยอมรับว่ายิ่งโตขึ้น ยิ่งมีอีกหลายสิ่งไม่เป็นไปตามที่เราคิดเสมอ

ไม่จำเป็นต้องไปรอใครทำดีให้ เข้าใจแจ่มแจ้งแต่ไม่เคยทำได้สักที ถึงเบื่อ เหมือนกับ ลูกบอลเด้งกลับไปมาอยู่ที่เดิม

ทำไมคนเราต้องลำบากเพราะปัญหาคนอื่นด้วยนะ ทำไมต้องลำบากอยู่ฝ่ายเดียว ทำไมเขาถึงไม่คิดบ้างว่า ต้องช่วยกัน จริงจังยังไง แบบมีความเอาใจใส่บ้างรึเปล่านะ

เราชอบตั้งคำถามแบบนี้ตลอด และคำตอบ มันคลุมเครือเหลือเกิน ถึงเบื่อ อยากออกจากจุดตรงนี้

และการกระทของใครบางคนทำให้เรานึกถึงคำคม ที่ได้ดุจากหนังเรื่องหนึ่ง เขาบอกว่า คนที่มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ ย่อมมากับความรับผิดชอบที่ใหญ่ยิ่ง เราไม่รู้ว่าเรามีอำนาจควบคุมมันได้แค่ไหน กับการจัดการในสิ่งที่เรียกว่าปัญหา ถ้าในขณะที่คนอื่นเห็นแก่ตัว ทะเลาะเบาะแว้ง ขึ้นเสียง ขี้เกียจ หรือจะเพิ่งเรา เราเองก็ต้องเสียสละให้พวกเขา เสียสละที่ว่าคือ การไม่รู้สึกคับแค้นใจ ไม่รู้สึกว่าเราจมปลักกับปัญหา ถูกแย่งสิ่งสำคัญไป หรือคนที่เราต้องดูแล การเสียสละ คือสิ่งที่เราทำกันไม่ได้ ถ้ายังรู้สึกขุ่นเคือง และไม่กล้าพอ ตรงจุดนั้น ถึงเราจะเสียสละแค่นั้น สิ่งสำคัญคือ อย่าได้หวังสิ่งที่จะได้รับกลับมา

แต่เราไม่สามารถทำได้ อำนาจแบบนั้น ที่ต้องกลายมาเป็นศูนย์รวมจิตใจของทุกคน ที่เราผิดหวัง ยอมเก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียว ทำไมเรารู้สึกกลัวจังเลยนะ ...

เราเองก็ไม่อยากให้ใครผิดหวัง แต่ก็อยากออกจากจุดนี้

การเสียสละครั้งเราทำไปเพื่ออะไรกัน วันนี้เองที่ทำให้เราเข้าใจ การเสียสละไม่ได้ทำไปเพื่ออะไร มันแค่เพื่อแลกกับสิ่งที่เรียกว่าเห็นแก่ตัว

ถ้าเราอยากได้อะไรบางอย่าง เราก็ยอมเสียสละบางอย่างไป แม้มันจะมากหรือน้อยกว่า ...

เพราะงั้นการเสียสละทุกอย่างมันต้องแลกกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่มีค่ากับเรา ไอสิ่งที่เราคิดว่ามีค่ากับเราและเราอยากได้มัน ก็คือการเห็นตัวเล็กๆ แล้วล่ะ เพราะมันทำให้เรารู้สึกดี และอยากให้เป็นของเราคนเดียว

การเสียสละของเราก็คงเป็นการปลีกตัวออกมาคนเดียว ยอมเหงา ยอมทำเพื่อใครบางคน ที่คิดว่าสำคัญกับเรา


และสิ่งที่หนักใจคือปัญหาชั่วคราวของทุกวันนี้ ติดขัดเรื่องเงินทอง การใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นของเรา ฮ่าๆๆ อยากได้นู่นนี่ แต่ตังค์ไม่มี ที่มีก็ใช้หมด คิดว่าน่าจะเสียสละจุดนี้อีกอย่าง เป็นนิสัยที่ไม่ชอบเลยจริงๆ เป็นพวกลังเล แต่ก็เห็นแก่ตัว ต่อไปจะต้องยอมสละอะไรบางอย่างออกไป

อะไรที่ไม่มีความสุขนะ คงจะเป็นความเรื่องมากของเรามั้ง ... อยากเป็นนู่น ทำนั่นนี่ และไม่ได้ดั่งใจ ทั้งน่าเบื่อ ทั้งไม่มีความสุข

ทุกๆ วัน พยายามเรื่องที่ควรทำ พวกเรียนให้ดี  และยอมรับตัวเองให้ได้ซักวัน

จริงๆ อยากเป้นคนที่ไม่คิดอะไรมาก มันจะกังวลตามมา

อยากคุย อยากกอดใครซักคน เผื่อจะหายอาการสั่น

เบื่อ