17 สิงหาคม 2011

"ตื่นเถอะลูก ลูกไม่มีคุณตาแล้วนะ" นันเป็นเสียงแรกของวันในช่วงเช้า เราตื่นขึ้นพร้มกับคราบน้ำตาบนหมอน วันนั้นจำได้เลยว่าโลกหยุดนิ่ง แล้วเราก็ร้องไห้ คิดถึงคุณตาทั้งวัน นึกถึงเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับคุณตา และมาวันนี้แม่ก็ต้องเดินทางกลับไปคนเดียว เหลือเราไว้ที่นี่ มีหน้าที่เรียน ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่อยากจะบอกว่า คิดถึงทุกคน ที่นั่น โดยเฉพาะ แม่ คนที่เราคิดถึงเสมอ ถ้าไม่มีแม่ ก็เหมือนครอบครัวหายไป ครึ่งหนึ่ง รู้สึกใจหายวูบ เวลาที่ไม่มีคนที่เราอยากเห็นหน้าทุกวัน แต่ก็นั่นแหละ นี่จึงเป็นการเริ่มต้นชีวิตเล็กๆใหม่ การแยกจากใครสักคน มันทำให้เราว่าตัวเราเข้มแข็งแค่ไหน 

ทำได้แต่คิดถึงตลอดไป