เรื่องสั้น Ago - J.M. - part 1

คำเตือน : เรื่องราวทั้งหมดนั้นไม่ได้อ้างอิงถึงใคร ล้วนแต่เป็นจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น

เป็นเรื่องราวความรักของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีต่อดารานักร้องชื่อดังคนหนึ่ง

เธอชื่นชอบทั้งผลงานทั้งการแสดงและนิสัยของผู้ชายคนหนึ่ง เธอเห็นเขาได้แค่จากหน้าจอสี่เหลี่ยม หรือแม้กระทั่งบนเวที เธอทำได้แค่เอื้อมมือคว้าดาวเท่านั้น ในฐานะที่เธอเป็นแฟนคลับเขา และรักเขามากล้นเหลือ เธอจึงทำทุกอย่างที่จะสื่อสารกับเขา เธอทั้งส่งจดหมาย ส่งของขวัญจำพวกเสื้อผ้าน้ำหอม แต่ส่วนใหญ่ที่เธอให้จะเป็นหนังสือ เขียนข้อความในใจทุกๆ ครั้งที่เธออยากให้ วันแล้ว

จนวันหนึ่งทีข่าวลือว่าเขากำลังคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง แม้เธอจะรู้สึกเจ็บใจนิดๆ เธอก็ยังสาบานว่าจะรักเขาอยู่ห่างๆ ห่างไกลจนไม่มีสิทธิืเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว วันเล่า ทุกๆ ครั้งที่เธอเห็นเขา เธอกลับต้องทำใจว่า ทุกสิ่งที่เธอคิด ที่เธอฝัน มันไม่อาจกลายเป็นจริงได้เลยสักวัน  จนทุกๆ วัน ทุกๆ นาที เธอเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ความคิดความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เธอเริ่มห่างจากดารานักร้องคนนั้นเรื่อยๆ

สิ่งสุดท้ายที่เธอเหลือไว้คือความทรงจำรักแรกข้างเดียว รักเดียวที่เขาไม่สามารถรู้จัก จากที่เคยบ้ารัก ณ ปัจจุบันเธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่บนโลกใช้ชีวิตในแบบผู้หญิงโสดทั่วไป ไม่แม้แต่จะเดท หรือกล้าที่จะรักใคร ในใจเธอนั้นมีเจ้าของตลอดมา 

บางทีที่ก็มีใครเข้ามาทำให้เธอหวั่นไหว แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกชอบ หรือ อยากตอบรับรักกับพวกเขาเหล่านั้น เพียงเพราะเธอคิดว่า “พวกเราน่าจะเป็นเพื่อนดีกว่านะ” หากในความเป็นจริง เพราะเธอยังลืมรักในโลกแห่งความฝันนั้นไม่ได้ โลกที่เธอฝากรักไว้กับดารานักร้องในฝันคนนั้น แม้ไม่เคยได้รับรักกลับมา หรือแม้แต่ได้รู้จักกับเขาอย่างจริงๆ จังๆ จนเลยวัยรุ่นย่างเข้าสู่วัยทำงาน เธออายุ25แล้ว ส่วนดาราคนนั้นก็เลยวัยหนุ่มสาวแล้วเช่นกัน ระยะเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้รับรู้ติดตามข่าวคราวเขาเลยจนกระทั่ง เขาประกาศแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาคบตั้งแต่เธอยังเป็นวัยรุ่นและเธอก็จำได้เช่นกัน

เธอรู้สึกเจ็บเหมือนมีตะกอนเล็กๆ มันกระทบก้นบึ้งของหัวใจ ใช่ เธอยังไม่ได้เลิกรักเขา แม้เธอจะไม่ได้เห็นหน้าเขาตลอดเวลาแล้ว เธอจึงชวนเพื่อนไปผับบาร์ คลายความเศร้าและอกหัก เธอเมาจนไร้สติ  และขณะนั้นเอง... เธอเห็นเขา ดื่มกับสาวอื่นอีกห้องหนึ่ง เธอคิดว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ..เธอ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่ได้สติอะไรมากนัก และเธอก็หลุดปากว่าออกไป “เสียดายที่ฉันเป็นแฟนคลับคุณตั้งแต่คุณยังไม่ดัง ฉันไม่นึกเลยว่าคนที่ฉันรักมากที่สุด รองจากพ่อจากแม่ จะเป็นคุณ ... ฉันมาน่าสมเพชจริงๆ น่าสมเพชจริงๆ ...” และเธอก็เมาล้มทับที่ๆ เขานั่งอยู่  เขามองเธอด้วยความประหลาดใจ เล็กน้อย และก็อุ้มเธอกลับไปหาเพื่อนๆ ของเธออีกห้องหนึ่ง แต่สร้อยข้อมือของเธอกลับตกอยู่กับพื้น

เธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าอยู่ในบ้าน จำเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นไม่ได้ จึงไปสร่างเมาก่อนออกไปทำงาน เธอทำงานเป็นผจก.ฝ่ายออกแบบภายใน เธอมีนัดกับลูกค้าคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ... เธอก็พบว่าลูกค้าของเธอก็คือดาราที่เธอรักมานานกับ ผู้หญิงที่เธอเคยหมั่นไส้ ...

ย้อนกลับไป ตอนที่มีข่าวคบกันของเขากับผู้หญิงคนนั้น เธอจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เกาะเขาดัง ผ่านมา10ปี เธอก็ยังคงให้ความรู้สึกแบบนั้น เธอทักทายเขาอย่างเรียบง่าย ไม่แสดงออกว่าตัวเองคือแฟนพันธ์แท้ แต่เขากลับส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นที่เธอเห็นทุกๆ วัน เอกลับรู้สึกว่า ทุกๆ สิ่งในวัยรุ่นกำลังกลับมาอีกครั้ง 


พวกเขาปรึกษากันว่าอยากให้บ้างมีสไตล์แบบไหน สร้างที่ไหนและนัดดูสถานที่เป็นต้น แต่ระหว่างนั้นเธออธิบายไปเขากลับพูดคุยกับเธออย่างสบายอกสบายใจเหมือนรู้จักกันมานาน ก่อนกลับ เธอเพิ่งออกจากห้องน้ำ เขากำลังยืนรอเธออยู่ข้างหน้าห้องน้ำ เขาบอกเธอว่า “ผมจำคุณได้แล้ว” หญิงสาวประหลาดใจกับประโยคนั้น มันหมายความว่าอย่างไรกัน เขาจำเธอได้ยังไง เธอจึงถามต่อ เขาเล่าเหตุการณ์เมื่อคืน ผิดกับที่สาวเจ้าคิดไปไกล แต่ไม่นานนักสิ่งที่เธอคิดกลับถูกต้อง เขาเล่าต่อว่า เขาจำสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้พร้อมกับจี้รูปผีเสือสีน้ำเงินพร้อมกับหยิบคืนให้เธอ เขาเล่าต่อว่า เขาเคยได้รับของจากแฟนคลับคนหนึ่งที่ลงท้ายด้วยรูปผีเสื้อตัวนี้เมื่อนานมาแล้ว จนเธอหายไป

เธอรู้สึกช็อคอีกครั้งกับสิ่งที่เขาเคยจำได้ในสิ่งที่เธอเกือบจะลืม แต่กระนั้นเขาก็ถามต่อว่าทำไมถึงไม่ส่งมาอีก เกิดอะไรขึ้นเหรอ

เธอก็ตอบเขาไปว่า เธอไม่สามารถอยู่ในโลกที่รักเขาข้างเดียวแม้แต่เขาจะไม่ได้รู้จักกัน เขาเข้าใจความหมายที่เธอจะสื่อ และเขาก็อธิบายในส่วนของเขา แต่ทว่า โชคกลับไม่เป็นใจ ว่าที่เจ้าสาวของเขาเรียกเขากลับไป ก่อนจาก เขาทิ้งท้ายไว้ “ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพื่อปกป้องแฟนคลับคนหนึ่ง และผมก็เจอ...”

J.M.


ไม่ได้อัพบล็อคมานาน คิดถึงจัง 
ช่วงนี้ก็สอบอะไรเยอะแยะ เลยเบื่อๆ หนังสือขึ้นมาแตะคอม 
และก็อยู่ดีๆ นึกเรื่องขึ้นมาได้เฉยเลย ก็เลยจัดไปสักนิด
กลายเป็นว่ายาวเกินพาร์ทหนึ่งซะงั้น
พอดีเราก็เป็นแฟนคลับกับเขาเหมือนกัน ก็เลยลองแต่งดูว่า ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจะเป็นยังไงบ้างนะ
บางทีชอบแต่งนิทานมากกว่านิยาย แต่เป็นนิทานวัยรุ่นวัยสาวมากกว่า
เป็นคนไม่ค่อยชอบลงรายละเอียด ไม่ชอบคิดบทพูด ก็เลยแต่งมันห้วนๆ แบบนี้
เลยกลายเป็นแนวถนัดซะงั้น 


ยังไงก็มีอะไรที่ติชมก็คอมเม้นท์ข้างใต้ได้นะคะ 
เราอยากรู้ความเห็นของหลายๆ คน 
หากในความเป็นจริงแล้ว พวกคุณคงเข้ามาแล้วก็ออกไปยังไงก็ขอบคุณที่ยังเปิดเข้ามาอ่านนะคะ^^